Αντί επιλόγου

   Νομίζω πως έφτασε η στιγμή να γράψω κι εγώ ένα σύντομο κείμενο σ' αυτό το blog, έστω κι αν είναι το τελευταίο post, ο επίλογος. Αισθάνομαι πια πως είμαι σε θέση, συνειδητά και ψύχραιμα, ν' αποτυπώσω σκέψεις.
   Όπως ολοκληρώθηκε το ταξίδι μου στη Γερμανία, έτσι κι αυτός ο χώρος ολοκληρώνει τη διαδρομή του, μια διαδρομή γεμάτη προσφορά και ανταπόδοση, αλληλεγγύη και κατανόηση... Πρώτα απ' όλους, θα ήθελα να ευχαριστήσω τους φίλους μου που πήραν τη πρωτοβουλία να δημιουργήσουν αυτό το blog, ενώ επιμελήθηκαν και τη λειτουργία του καθ' όλη τη διάρκεια της νοσηλείας και αποκατάστασης μου. Σας ευχαριστώ!
   Σε συνέχεια, θα ήθελα να αναφερθώ σε όλους όσους παρακολούθησαν την πορεία μου μέσω αυτής της σελίδας. Μιας πορείας, που ποτέ δεν αισθάνθηκα μόνος, ξεχασμένος, έρμαιο της λήθης. Αντιθέτως, γιγαντώθηκα μέσα από τη σκέψη σας και πραγματικά όλα φάνταζαν βατά. Μακάρι, να μπορούσα να δώσω λέξεις στα συναισθήματα που με πλημμύρισαν, μακάρι να μπορούσα να σας χαρίσω λίγη απ' τη χαρά που ένιωσα... Δε θα ήθελα να ευχαριστήσω κανέναν ονομαστικά γιατί θα αδικούσα όσους ανώνυμα βοήθησαν με το τρόπο τους.... Άλλωστε, εσείς γνωρίζετε. Έτσι, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ, το πιο ειλικρινές, σε όσους φίλους -γνωστούς ή άγνωστους, δεν έχει σημασία- νοιάστηκαν για εμένα και με έκαναν έναν καλύτερο άνθρωπο. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Αλέξανδρος